แรมพิศวาส v.1.0 (NC ฉากที่2)
“ไม่ ! ช่วยดะ อุ๊บ! อื้อออ อื้อออ!” คิบอมบดขยี้ริมฝีปากของตัวเองอย่างรุนแรงกับริมฝีปากสีชมพูอ่อนนุ่มของดงแฮ คิบอมถอดเข็มขัดของตัวเอง ขณะที่ดันตัวดงแฮติดกับกำแพง ริมฝีปากและลิ้นยังคงปิดและสัมผัสกันอยู่ตลอดเวลา ช่วงชิงลมหายใจของดงแฮ อย่างไม่เปิดโอกาสให้รับออกซิเจน ไม่นานนัก เข็มขัดหลังของคิบอมก็ถูกมัดไว้ที่ข้อมือเล็กของดงแฮ
คิบอมถอนจูบออก ทันทีดงแฮก็ทรุดตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรงบนพื้น แต่ไม่วายเงยขึ้นมาจ้องคิบอมด้วยสายตาเคียดแค้น คิบอมกระชากตัวดงแฮขึ้นมาก่อนจะเหวี่ยงอย่างแรงไปที่เตียงนอน
“โอ้ยย” ดงแฮอุทานทันทีที่กระแตกกับที่นอน ไม่ได้เจ็บ แต่จุกเสียมากกว่า ริมฝีปากเจ็บแปลบเมื่ออ้าปากร้อง รสชาติของเลือดยังปร่าไปทั่วทั้งปาก
“เป็นไงรสชาติของการถูกลวนลาม” คิบอมยืนมองสภาพของดงแฮที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ตรงหัวเตียงด้วยสีหน้าเย็นชา ดงแฮเบือนหน้าหนีไม่ตอบคิบอม
คิบอมเดินไปสูบบุหรี่ที่ริมหน้าต่างห้อง ก่อนจะเปิดกระป๋องเบียร์ดื่มอย่างสบายอารมณ์ จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงกระป๋องเบียร์กระป๋องที่สิบถูกทิ้งลงบนพื้นพอดี ดงแฮนั่งก้มหน้าคิดหาวิธีเอาตัวรอด ขณะที่คิบอมเริ่มเดินเซมาทางเตียงนอน
“ว่าไง .. ยอมรึยัง ห๋า?? ดงแฮ” คิบอมที่มึนได้ที่เดินตรงมายังดงแฮที่กึ่งนั่งกึ่งนอน ก่อนจะเขยิบตัวมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“นายจะทำอะไร! .. ออกไปนะ!”
“หึหึ นายต้องได้รู้ซะบ้าง ว่าสิ่งที่นายทำ คนอื่นจะรู้สึกยังไง” คิบอมกระชากขาดงแฮจนนอนราบลงกับพื้นที่นอน ข้มมือที่ถูกผูกไว้อยู่ใต้ตัวของดงแฮ คิบอมค่อยๆคลานขึ้นคร่อมตัวดงแฮเอาไว้อย่างไม่รีบร้อน ฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ทำให้คิบอมรู้สึกอยากจะระบายตัวเองเต็มที และตอนนี้ดงแฮก็นอนอยู่ตรงหน้า แล้ว
“ออกไปนะ ..ช่วยด้วย ..ช่วยดะ อื้อออออ” คิบอมโน้มใบหน้าประกบจูบนุ่มนวลให้ดงแฮ จนคนที่ดิ้นถึงกับถูกตรึงให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ มีหนาสอดเข้าใต้เสื้อลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนของดงแฮ กลิ่นหอมนวลจากซอกคอ และเส้นผมโชยมาแตะจมูกคิบอม กลิ่นที่บ่งบอกว่าดงแฮบริสุทธิ์ .. แต่นั่นมันก็แค่ร่างกาย .. จิตใจน่ะ ต่ำช้าซะยิ่งกว่าใคร! ..
คิบอมคิดได้ดังนั้นก็กระชากเสื้อยืดของดงแฮจนหลุดออกจากตัว แขนที่ถูกพัธนาการต้องยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เสื้อยืดสีฟ้าอ่อนติดคาอยู่บนข้อมือเล็กที่เริ่มมีเลือดซิบออกมาจากบาดแผลที่ถูกเข็มขัดหนังบาด ก่อนจะได้ตั้งตัวคิบอมซุกไซร้หาความหวานจากซอกคอหอมกรุ่น ทั้งขบเม้ม และดูดดุน อย่างแรงจนรอยแดงปรากฏขึ้นชัดเจน ดงแฮจิกมือแน่นด้วยความเสียวซ่าน มือของคิบอมเอื้อมไปปลดกระดุมกางเกงยีนส์ดงแฮออกช้าๆ ขณะที่อีกข้างก็เล่นกับติ่งไตสีน้ำตาล ทั้งบนขยี้และลากผ่านไปมา ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่ ชิมรสชาติของเรือนร่างที่ไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน คิบอมแทบจะอดไม่ไหว แต่สิ่งที่เขาต้องการในวันนี้ไม่ใช่การสำเร็จของตัวเอง แต่เป็นการทำลายคนที่อยู่ข้างใต้นี่ต่างหาก คิบอมเลื่อนริมฝีปาก ไปยังติ่งไต ตวัดลิ้นชิมรสชาติด้วยความเชี่ยวชาญ มือทั้งสองข้างทำหน้าที่อย่างดีเมื่อข้างหนึ่งถูกสอดเข้าไปในโพรงปากที่เมื่อคิบอมดูดชิมรสชาติของติงไตแข็งขืนนั้นเมื่อไหร่ โพรงปากของดงแฮก็จะดูดกลืนนิ้วของเขาเข้าไป อย่างทนไม่ได้ ขณะที่มืออีกข้างก็ลูบไปยังเป้ากางเกงที่แก่นกายความเป็นชายของดงแฮกำลังตื่นตัวถึงขีดสุด และรับรู้ถึง ความเปียกชื้นที่ทะลุผ่านเนื้อผ้านิ่มของชั้นใน“ไง..ใกล้รึยัง?” คิบอมเลื่อนใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูของดงแฮ ก่อนจะขบไปที่ติ่งหู “อืออ .. มะ ..ไม่” ดงแฮพยายามฝืนตัวเอง และเก็บกลั้นความรู้สึกของตัวเอง ทั้งๆที่ร่างกายก็เป็นไปตามสัญชาตญาณดิบ เมื่อถูกสัมผัสจากคิบอมไปยังจุดอ่อนไหว ดงแฮสั่นไปทั้งร่าง ลมหายใจหอบถี่ คิบอมเลิกชั้นในชิ้นสุดท้ายออกจากตัวดงแฮ ก่อนที่มือสากจะไล้สัมผัสไปยังแก่นกายความเป็นชายของดงแฮ ที่ตั้งผงาดอยู่ด้วยความกระสัน มือนั้นเริ่มทำหน้าที่ขยับรูดขึ้นลง คิบอมยิ้มที่มุมปาก
เมื่อสะโพกของดงแฮขยับไปตามจังหวะการรูดของคิบอม น้ำตาไหลออกมาจากหางจาของดงแฮ คิบอมยิ้มอย่างพอใจที่สามารถทรมานดงแฮได้สำเร็จ คิบอมเร่งจังหวะมือขึ้นเรื่อยๆ “อ๊า .. อึก ..อ๊ะ .. อ๊า!” น้ำสีขาวขุ่นทะลักไหลเปรอะเปรื้อนไปทั่วทั้งมือของคิบอม ดงแฮปล่อยสะโพกที่เกร็งรั้งขึ้น ลงกับเตียงตามเดิม ลมหายใจหอบถี่รัว ใบหน้าแดงซ่านด้วยความเหนื่อย และอับอาย ถ้าไม่นับรวมที่เล่นกับตัวเองแล้วล่ะก็นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนอื่นมาทำแบบนี้สัมผัสแบบนี้ ดงแฮปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ กลัวเหลือเกินว่ามันจะไม่จบแค่นี้ กลัวที่จะเสียให้คิบอมเหลือเกิน คิบอมแสยะยิ้มให้ดงแฮ ความรู้สึกปวดหนึบที่หน้าขาของตัวเองยังไม่ได้ปลดปล่อย พิษแอลกอฮอลล์เริ่มออกฤทธิ์อีกครั้ง เมื่อเรือนร่างที่เต็มไปด้วยรอยคิสมาร์คฝีมือตัวเองกำลังนอนให้ท่าอยูบนเตียง ดงแฮหลับตาก่อนจะงอตัวตะแคงข้างเพื่อปกปิดร่างกายตัวเองจากสายตาของคิบอม
“คิดว่าตัวเองมีค่านักรึไงลีดงแฮ .. คนอย่างนายผ่านมานับไม่ถ้วนแล้วหล่ะสิ?” คิบอมพูดอย่างไม่ต้องการคำตอบ ทันทีที่พูดจบคิบอมก็กระชากตัวดงแฮให้นอนคว่ำลงก่อนจะรั้งสะโพกดงแฮให้คุกเข่าขึ้น มือที่เปื้อนน้ำรักของดงแฮถูกป้ายไปยังช่องทางสีชมพูหวานที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้า เพื่อเตรียมความพร้อม นิ้วของคิบอมถูกดันเข้าไปในช่องทางที่ตอดรัดแน่น เพราะเป็นผลจากทั้งความไม่พร้อม และอาการเกร็งสุดตัวของดงแฮ
“ฮือ .. เจ็บ .. ปล่อย ..อย่า” ดงแฮแฮดิ้นรนสุดฤทธิ์หนีนิ้วที่รุกรานด้วยความรุนแรงของคิบอม สะโพกบางถูกแขนแข็งแกร่งรั้ง เอาไว้แน่นหนา ตอนนี้ดงแฮไม่ได้ถูกปลุกอารมณ์ร่วมแต่อย่างใด ความรู้สึกที่ได้รับมีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้น ยังไม่ทันที่นิ้วแรกจะถูกดันเข้าไปจนสุด นิ้วที่สองก็ถูกส่งเข้าไป ดงแฮฝืนสุดตัว ทั้งเจ็บ ทั้งกลัวระคนกันไป “เกร็งไปก็ทำร้ายตัวเองเปล่าๆ .. นายอย่าคิดนะว่าชั้นจะใจอ่อนปล่อยนายไป” คิบอมพูดขณะที่ดันนิ้วที่สามเข้าไปสุดแรง
“อ๊ากก .. เจ็บ! ฮืออ" เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผลที่ฉีกขาด ช่องทางของดงแฮบีบรัดนิ้วทั้งสามของคิบอมแน่น ขณะที่ความเจ็บปวดเล่นงานดงแฮจนแทบจะหมดแรง ถ้าแขนคิบอมไม่เกี่ยวสะโพกเอาไว้ ดงแฮคงนอนราบไปกับที่นอนแล้ว แต่มีหรือคิบอมจะยอมปล่อยดงแฮ เขาขยับนิ้วทั้งสามเข้าออกจากจังหวะเนิบเป็นเร็วและแรงขึ้น ดงแฮกัดริมฝีปากเมื่อนิ้วไปกระตุ้นถูกจุดอ่อนไหว แก่นกายของดงแฮกลับแข็งเป็นไตขึ้นอีกครั้ง คิบอมถอนนิ้วออก ก่อนจะจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเอง คิบอมช้อนสะโพกดงแฮขึ้นมาใหม่อีกครั้งก่อนจะดันแก่นกายใหญ่โตเข้าไปทันทีในช่องทางที่บอบช้ำนั้น
“อ๊า .. ฮืออ .. เจ็บ ..ช่วย ..ด้วย .. ฮึก” ดงแฮครางด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือ พยายามขอร้องให้คนช่วยแต่กลับไม่มีเสียงที่จะเปล่งออกมา คิบอมขยับตัวไปตามจังหวะที่ตัวเองต้องการ “อ่า ..ดงแฮ .. อ่า ..อ่า ..อ๊า” คิบอมปลดปล่อยความรู้สึกอัดอั้นออกมาจนหมด ดงแฮรับรู้ถึงความอุ่นของสิ่งนั้นที่เข้ามาในตัว แต่ก่อนที่จะรู้สึกเจ็บมากกว่านี้ในที่สุดสติทั้งหมดก็ดับวูบลง “ฮึ! คนอย่างนายสมควรจะได้รับบทเรียนแบบนี้แหละ ลีดงแฮ”
